ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Αθήνα, 11/09/2008, μεσημέρι….
Προσκλήσεις για το πάρτυ : ckecked
Αεροπορικά εισιτήρια : checked
Ξενοδοχείο : checked
Club banner : checked
…and the road becomes my bride….and the earth becomes my throne
Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο συναυλίες που παρακολουθήσαμε, περιμέναμε τη μέρα της παγκόσμιας πρώτης του Death Magnetic σαν τρελοί. Οι Metallica φρόντισαν να την κάνουν ακόμη πιο αξέχαστη, δίνοντας την ευκαιρία σε όλα τα μέλη του MetClub να παρευρεθούν σε μια καθαρά «οικογενειακή» υπόθεση και να ταρακουνήσουν συθέμελα το Βερολίνο και τον κόσμο ολόκληρο. Κι εμείς θα είμαστε εκεί, “…cause we are Metallica”
Βερολίνο, 11/09/2008, αργά το βράδυ…
Λίγες ώρες μας χωρίζουν από το μεγάλο γεγονός. Η πόλη είναι ανυποψίαστη ακόμη για το τι την περιμένει. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο βλέπουμε την αρένα του O2 World : τσίλικη, του κουτιού (όπως είπε και ο Rob «it smells…new!!! και ο James προσέθεσε «yeah, they’re still laying concrete hehehehe»), θα ανοίξει αύριο τις πόρτες της για να υποδεχθεί το μεγαλύτερο metal group και τους πιο hardcore fans. Μια τεράστια γιγαντοοθόνη περιβάλει στην κορυφή του κτιρίου σαν βασιλική κορώνα και ανακοινώνει όλη τη νύχτα που προηγείται της συναυλίας : 12.09.2008 METALLICA RELEASE PARTY
Βερολίνο, 12/09/2008, 14.30 μμ….
ΟΚ, οι προσκλήσεις λένε ότι στις 8 αρχίζει το πανηγύρι, αλλά δεν έχουμε άλλη υπομονή να μείνουμε μακριά από την αρένα. Ξεκινάμε προς την Mühlenstraße ενώ οι δρόμοι του Βερολίνου είναι εξαιρετικά ήσυχοι. Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στο O2 World. Α, υπάρχουν και άλλοι ανυπόμονοι σαν κι εμάς!! Οι είσοδοι είναι ακόμη περίκλειστες με κάγκελα και γύρω από αυτά έχουν φτάσει ήδη οι πρώτοι fans. 2-3 παίρνουν τον υπνάκο τους σε μιαν άκρη (άραγε να είναι εδώ από χθες το βράδυ;) ενώ άλλοι έχουν βάλει ένα cd player στη διαπασών και …προετοιμάζονται ακούγοντας αγαπημένα κομμάτια. Παίρνουμε πληροφορίες από τους security guards για την ώρα που θα ανοίξουν οι πύλες της αρένας και διαλέγουμε να σταθούμε σε ένα σημείο που κατά τη γνώμη μας δίνει την πιο γρήγορη πρόσβαση προς το εσωτερικό της αρένας. Στα ταμεία αρκετοί περιμένουν υπομονετικά : θα πρέπει να περάσουν πρώτα όλοι όσοι έχουν ήδη προσκλήσεις και στη συνέχεια, αν τυχόν υπάρξουν κενές θέσεις λόγω μη προσέλευσης, θα εκδοθούν –ίσως- ελάχιστα ακόμη εισιτήρια. Δεν περνάει πολλή ώρα για να αρχίσουν να καταφτάνουν ομάδες ομάδες οι fans από όλες τις πλευρές και να γεμίζει όλος ο χώρος γύρω από τις εισόδους. Και η ώρα περνάει και οι fans από δεκάδες γίνονται χιλιάδες. Με αρκετή καθυστέρηση (ίσως λόγω της αργοπορίας με τις συνεντεύξεις και τα σχετικά) δίνεται το σύνθημα για την έναρξη της εισόδου. Ποιος θα κρατήσει όμως ήρεμους τόσους ανθρώπους που επί ώρες περίμεναν; Το σημείο που είχαμε σταθεί αποδείχθηκε ιδανικό, και…chaaarge!!! Ορμάμε στην πλησιέστερη είσοδο με τις προσκλήσεις στο χέρι. Ίσως να κατάφεραν να τσεκάρουν κανονικά τις πρώτες δεκάδες, στη συνέχεια όμως με το ζόρι προλάβαιναν να ρίξουν μια γρήγορη ματιά στις προσκλήσεις που κρατούσαν οι fans στα χέρια τους. Μπαίνουμε τρέχοντας στο εσωτερικό του O2 World : ο χώρος είναι άψογος και τίποτε λιγότερο δεν θα άξιζε στους Metallica. Τρέχουμε προς τον πυρήνα της αρένας όπου είναι το stage και γύρω γύρω οι κερκίδες χωρισμένες σε δύο μεγάλα διαζώματα. Είμαστε από τους πρώτους που έχουν μπει!! Η σκηνή βρίσκεται στο κέντρο και δίνει την ευκαιρία να υπάρχουν όχι μία αλλά τέσσερεις frond rows, μία σε κάθε πλευρά!! Κατευθυνόμαστε γρήγορα προς ένα κενό σημείο, πίσω από τις κονσόλες και το stand με τις κιθάρες και κυριολεκτικά μια ανάσα από την σκηνή. Απλώνουμε το banner του HELLASMETALLICA στα κάγκελα. Δίπλα μας βρίσκονται fans από την Ολλανδία.
- Γεια παιδιά, από πού είστε;
- Από την Ελλάδα, είμαστε το τοπικό Chapter
- Από την Ελλάδα;;!! Εϊ, είναι αρκετός δρόμος από εκεί!! Ελάτε, ελάτε απλώστε κι από εδώ το banner, θα σταθούμε κι εμείς μαζί σας!!
Μέσα στην αρένα υπάρχουν δύο bar με μπύρα, αναψυκτικά και νερό αλλά και αρκετοί περιπλανώμενοι bartenders φορτωμένοι με βαρέλια μπύρας : ΟΚ, κανένας δεν θα διψάσει απόψε!
Η ώρα περνάει και η σκήνη προετοιμάζεται : οι roadies τοποθετούν κάτω από τα μικρόφωνα εκτυπώσεις από το setlist, τσεκάρουν αρκετές φορές τις κιθάρες, ελέγχουν και ξαναελέγχουν για να είναι όλα τέλεια. Στις 9.15 περίπου τοπική ώρα ακούμε τον επικεφαλής να μιλάει στο wolkie-tolkie και να ειδοποιεί και τους άλλους : GO!!
Στα μεγάφωνα ακούγεται το Long way to the top και όλοι χοροπηδούν από αγωνία. Λίγα λεπτά ακόμη…λίγα λεπτά… Οι προβολείς πέφτουν στη σκηνή, και το Ecstasy of Gold ξεσηκώνει pit και κερκίδες. Και οι Metallica φτάνουν στη σκηνή ενώ γίνεται πανζουρλισμός!!! Δύο κομμάτια από το Death Magnetic : That was Just Your Life και End Of The Line. Μα πότε πρόλαβαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και έμαθαν ήδη τους στίχους; Δεν υπάρχει χρόνος όμως ούτε να σκεφτείς. Τις πρώτες νότες του The Thing That Should Not Be υποδέχονται ουρλιαχτά επιδοκιμασίας από όλους μας και το όνομα του Cliff ανεβαίνει ασυναίσθητα στα χείλη, ενώ το Of Wolf and Man που έρχεται στη συνέχεια ήδη μας έχει αφήσει χωρίς ανάσα. Η σκηνή αδειάζει για ελάχιστα δευτερόλεπτα, τόσο ώστε οι ριπές που σηματοδοτούν το One να ισοπεδώσουν την αρένα. Ο James είναι στο μικρόφωνο, στα 2 μέτρα μπροστά μας, και τα δίνει όλα. Όλοι θα περάσουν από όλα τα σημεία της σκηνής για να ευχαριστηθούν την παρουσία τους οι fans. Συνεχίζουμε με τα Broken, Beat, and Scarred και Cyanide από το Death Magnetic, ενώ ο Rob και ο Kirk δεν χάνουν ευκαιρία να επικοινωνούν με όσους έχουν οπτική επαφή και να μας δείχνουν πόσο γουστάρουν την έξαλλη κατάσταση που βρισκόμαστε. Ήρθε η ώρα να ακούσουμε και κάτι από το St.Anger και το Frantic είναι εκείνο που θα διαλύσει όσους σβέρκους είχαν απομείνει σώοι μέχρι στιγμής. Στο Until It Sleeps, το Wherever I May Roam και το For Whom The Bells Tolls που ακολουθούν έχουμε ήδη χάσει τις φωνητικές μας χορδές και στο The Day That Never Comes με το ζόρι μπορούμε να τραγουδήσουμε δυνατά. Οι κιθάρες του Kirk…χάνουν τη μάχη μαζί του!! Ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα παίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτε ο Kirk αλλάζει και ξαναλλάζει κιθάρες που φαίνεται να τα έχουν παίξει ή να μην τον ικανοποιούν αρκετά (ο τελειομανής Kirk!!!). Οι αντοχές επανέρχονται μόλις ακούγεται το πρώτο rif από το Master Of Puppets ενώ το Blackened μας έχει βάλει πλέον σε trance. Ο James βρίσκεται μια ανάσα μπροστά μας και φωνάζει «Come on!!Yeah!!». Μα χρειάζεται να μας το πεις;;!!! Ελληνικότατα μπινελίκια, ειπωμένα όμως με αγάπη : κάπως πρέπει να εξωτερικευθεί όλη αυτή η ένταση «τι παίζεις ρε @#$%^&*!!! ». Sorry guys, έχετε πάρει γερή γεύση του τι σημαίνει ελληνικό κοινό!!! Ο Lars βρίσκεται πάνω σε περιστρεφόμενο stand των drums και με το ζόρι κρατιέται στη θέση του : μόλις σταματάει το ένα κομμάτι και πριν αρχίσει το άλλο τρέχει πάνω στη σκηνή για να χαιρετήσει όλους όσους βρίσκονται γύρω και να τους πειράξει. Ο Rob ανεβαίνει πάνω στα ηχεία και οι roadies δεν ξέρουν τι να πρωτοσυμμαζέψουν από τις παλαβομάρες που κάνουν τα «παλληκάρια» μας. Ο James είναι η προσωποποίηση της τρέλας : «Έχουμε λίγα ακόμη κομμάτια να παίξουμε. Ανοίξτε όλα τα φώτα, ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ! θέλω να τους βλέπω όλους!!» Χα! ποιος τολμάει να χαλάσει χατήρι στον «almighty James»;;!! Αρχίζει το Blitzkrieg και από την οροφή ανοίγουν τέσσερα δίχτυα και πέφτουν τεράστιες μαύρες μπάλες με το logo των Metallica. Ο πανικός που επικρατεί διαρκεί και καθώς παίζει το Jump In The Fire. Και 20.000 fans είναι έτοιμοι να πηδήξουν στη φωτιά!!! Γίνεται πραγματικό πλιάτσικο για τις μαύρες μπάλες. Άλλες καταλήγουν στη σκηνή και γίνονται παιχνίδι : ο James κρατάει μία πάνω από το κεφάλι του και παριστάνει τον Άτλαντα, ο Kirk «επιτίθεται» σε άλλη μία και την τρυπάει με την κιθάρα του, ενώ ο Rob τις ρίχνει με σουτ πίσω στο κοινό. Και φυσικά, ταυτόχρονα, και χωρίς να έχουν την παραμικρή δυσκολία να «βρεθούν», παίζουν μουσική… Οι μπάλες γίνονται ο πονοκέφαλος των security guards και των roadies μην τυχόν και γίνει καμιά ζημιά στα μηχανήματα, ενώ τις περισσότερες φορές αλλάζουν χέρια μετά από σκληρή μάχη. Σαν να μην έφτανε η τρέλα που μεταδίδουν από μόνοι τους οι Metallica, έπρεπε να υπάρχει και εξτρα…παιχνίδι για να βγούνε όλα εκτός ελέγχου. Όλοι τα έχουμε φτύσει!!! Έρχεται όμως το Seek and Destroy που θα σημάνει και το τέλος της βραδιάς. Ο James που είχε εντοπίσει την φασαριόζικη παρέα μας πλησιάζει για να πετάξει προς το μέρος μας πένες και τον ακολουθεί ο Rob που δεν θέλει να φύγουμε «με τα χέρια άδεια» (αν είναι δυνατόν μετά από τέτοιο show!!!). Μας χαιρετούν όλοι με τη σειρά, αλλά κανένας δεν θέλει να φύγει. Με το ζόρι και με βαριά καρδιά κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Οι δυόμισι ώρες δεν μας φανήκαν αρκετές. Ούτε δυόμισι μέρες δεν θα μας φαινόταν αρκετές. Στο δρόμο με τις ελάχιστες ανάσες που δίνουν ακόμη ήχο στη φωνή μας τραγουδάμε «..cyanide..living dead inside…».
Δεν υπάρχει περιγραφή με λέξεις, ίσως ούτε καν με εικόνες για να μπορέσει κάποιος να νιώσει στο πετσί του αυτό που έγινε. Μια αίσθηση ίσως από τα λόγια του James : «Θέλαμε αυτή την ημέρα να τη γιορτάσουμε με όλους εσάς, την οικογένειά μας. Τελικά είμαστε μεγάλη οικογένεια, και αυτό ίσως είναι…τρομαχτικό!!!».
Τρομαχτικό; Όχι James!!!
LOVE IS A FOUR LETTER WORD…AND ALWAYS SPOKEN HERE!!!