(Κείμενο από το www.metallica.com - απόδοση στα ελληνικά by Sonia Gerogianni & Alex Tzotzolakis)
Είναι το είδος της ιστορίας που αν την παρουσίαζαν σεναριογράφοι, οι παραγωγοί θα γελούσαν μέχρι δακρύων. Είναι το είδος της ιστορίας που αντικατοπτρίζει τον τέλειο συγχρονισμό μεταξύ λαχτάρας, πάθους και χρόνου. Το είδος της ιστορίας που συμβαίνει κάθε 30 χρόνια. Και το είδος της ιστορίας που δεν φτάνουν 500 σελίδες για να ειπωθούν όλα…….
Metallica. Ένα κοινό όνομα. Ένα εγχείρημα που έφτασε στην 7η θέση της μεγαλύτερης εμπορικότητας στην Αμερικανική ιστορία.
Ποιος μπορούσε να το φανταστεί αυτό, όταν τον Οκτώβριο του 1981, ένας ντράμερ, ο Λαρς Ούλριχ, έκανε στον Τζέιμς Χέτφιλντ, κιθαρίστα και τραγουδιστή, μια προσφορά που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί : «Έχω ένα κομμάτι για το γκρουπάκι μου για ηχογράφηση».
Η αλήθεια είναι ότι ο Λαρς δεν είχε γκρουπάκι μέχρι εκείνη τη στιγμή, απέκτησε όμως όταν ο Τζέιμς αποφάσισε να συμμετάσχει. Οι δυο τους ηχογράφησαν το πρώτο τους κομμάτι σε ένα φτηνό κασετόφωνο, με τον Τζέιμς να παίζει το ρόλο τραγουδιστή, κιθαρίστα και μπασίστα. Ο Λαρς από την πλευρά του έπαιζε ντραμς και βοηθούσε με την οργάνωση, τόσο του κομματιού όσο και γενικότερα. Ο φίλος και συγκάτοικος του Χέτφιλντ, Ρον ΜακΓκόνβι πείστηκε κάποια στιγμή να παίξει μαζί τους μπάσο και ο Ντέιβ Μάστεϊν ανέλαβε τα καθήκοντα του κιθαρίστα.
Η μπάντα αποφάσισε να ονομασθεί Metallica μετά από παραίνεση του Ρον Κιντάνα, και γρήγορα άρχισαν να ψάχνουνε για «ανοίγματα» στη μουσική σκηνή του Λος Αντζελες. Κάποια στιγμή, έχοντας ηχογραφήσει ένα ντέμο με το όνομα «No Life Til Leather», οι Metallica έγιναν περιζήτητοι, ειδικά στις περιοχές του Σαν Φρανσίσκο και της Νέας Υόρκης. Στο Σαν Φρανσίσκο έκαναν δύο εμφανίσεις και το κοινό ήταν πολύ πιο φιλικό από ότι στο Λος Αντζελες. Εκεί σχετίστηκαν με το ανερχόμενο συγκρότημα «Trauma» και – το πιο σημαντικό – στην παρέα μπήκε ο μπασίστας Κλιφ Μπάρτον. Ο Κλιφ όμως αρνούνταν να μετακομίσει στη Νότια Καλιφόρνια : αυτό ήταν αρκετό για να πείσει τους Metallica να επανέλθουν στο Bay, οπότε και ο Κλιφ έγινε επισήμως μέλος του συγκροτήματος.
Στη Νέα Υόρκη, ένα αντίτυπο του «No Life Til Leather» βρέθηκε κάποια στιγμή στο δισκάδικο του Jon Zazula, το επονομαζόμενο και Metal Heaven. Ο Zazula αμέσως κάλεσε τους Metallica να πάνε εκεί για ορισμένες εμφανίσεις και για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ. Το συγκρότημα έφτασε τη Νέα Υόρκη με ένα κλεμμένο U-Haul. Ο Ντέιβ Μάστεϊν εν τω μεταξύ, που εκείνη τη στιγμή ήταν ο κιθαρίστας του γκρουπ, αποδεικνυόταν δύσκολος στις σχέσεις του με τους άλλους του συγκροτήματος. Έτσι, λίγες βδομάδες μετά την άφιξή τους, του ζητήθηκε να φύγει, ενώ ο Μαρκ Γουϊτακερ συνέστησε στους υπόλοιπους τον Κερκ Χάμετ, από το συγκρότημα Exodus. Έφτασαν δύο τηλεφωνήματα και μία αεροπορική πτήση για να γίνει ο Κερκ το 1983 μέλος των Metallica.
Το πρώτο άλμπουμ των Metallica «Kill’Em All», κυκλοφόρησε το 1983, ενώ ταυτόχρονα η περιοδεία τους, τους έκανε γνωστούς σε Αμερική και Ευρώπη. Το 1984 συνεργάστηκαν με τον παραγωγό Φλέμινγκ Ρασμάσεν στην Κοπεγχάγη για το δεύτερο άλμπουμ τους. Το «Ride The Lightning» απέδειξε ότι οι Metallica δεν ήταν πυροτέχνημα : η ποιότητα του ήχου και των στίχων εντυπωσίασαν την QPrime και την Electra και το Φθινόπωρο του 1984 δύο συμφωνίες κλείστηκαν ενώ η φήμη του συγκροτήματος εξαπλωνόταν παγκοσμίως.
Επιστρέφοντας στο στούντιο το 1985, ηχογραφούν το «Master of Puppets», το οποίο κυκλοφορεί το 1986, ενώ ταυτόχρονα τους δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουν σε περιοδεία με τον Ozzy Osbourne. Η πορεία τους πλέον είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα….
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1986, το όνειρο αυτό δέχθηκε το ισχυρότερο πλήγμα : κάπου στη Σουηδία, σε ολονύχτια οδήγηση, το λεωφορείο του συγκροτήματος εξετράπη της πορείας του και ανετράπη με αποτέλεσμα το θάνατο του Κλιφ Μπάρτον. Η συμβολή του στη μουσική εξέλιξη των Metallica ήταν τεράστια, ενώ το ταλέντο του, οι μουσικοί του πειραματισμοί και η θεωρητική του γνώση στη μουσική, όπως επίσης και η προσωπικότητά του, ήταν για τον Χέτφιλντ ανυπολόγιστη απώλεια. Ήταν αδύνατο κάποιος να φανταστεί τους Metallica χωρίς αυτόν… Και ο ίδιος ο Κλιφ όμως δεν θα σεβόταν ανθρώπους που παρέδιδαν τα όπλα, επειδή ο ίδιος δεν ήταν πια μαζί τους. Έτσι μετά από μια σύντομη, αλλά συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο πένθους, ο Λαρς, ο Τζέιμς και ο Κερκ, αποφάσισαν να συνεχίσουν τη μάχη στο μουσικό στερέωμα. Μετά από 40 οντισιόν, ο Τζέϊσον Νιούστεντ επελέγη για τη θέση του μπασίστα. Το συγκρότημα, με τη νέα του δομή, αμέσως ξεκίνησε περιοδεία και ηχογράφησε το «Garage Days Re-Revisited» (οι Metallica κυριολεκτικά έκαναν όλη τη «δουλειά» στο γκαράζ του Λαρς!!)
Με τον Τζέϊσον πλήρως ενσωματωμένο στο συγκρότημα, οι Metallica ηχογραφούν το τέταρτο άλμπουμ «…And Justice For All», το οποίο κυκλοφορεί το 1988 και αποτελεί πραγματική μουσική έκρηξη. Φτάνει στο νούμερο έξι των Αμερικανικών charts, του απονέμεται ένα Grammy για το Καλύτερο Metal/Hard Rock album, και το συγκρότημα ξεκινά για παγκόσμια περιοδεία. Είναι ταυτόχρονα η στιγμή που μπαίνουν στον κόσμο των video, παρ’ ότι το «One» ήταν το πλέον «αντι-video» video της εποχής του, με τα αντιπολεμικά του μηνύματα και τις παραπομπές του στην μακάβρια αντιπολεμική ταινία «Ο Τζώνυ πήρε τ’όπλο του»
Το 1991 κυκλοφορεί το «Black» άλμπουμ το οποίο εκτοξεύει την καριέρα των Metallica σε ονειρικά ύψη. Με τον νέο παραγωγό, τον Μπομπ Ρόκ, έχουν διαφοροποιηθεί ηχητικά από το προηγούμενο άλμπουμ, με μικρότερης διάρκειας τραγούδια και πιο «γεμάτο» ήχο. Ο δίσκος φτάνει αμέσως το Νούμερο Ένα σε όλο τον κόσμο, θέση στην οποία έμεινε για πολλές εβδομάδες, αφήνοντας πίσω του πολλά «ιστορικά» singles, πουλώντας πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα, κερδίζοντας βραβεία Grammy και MTV/ American Music Awards. Το συγκρότημα περιόδευσε για τρία χρόνια περίπου. Εμφανίστηκε στο solo arena tour «An Evening With Metallica» με τους Guns N' Roses και σε πολλά φεστιβάλ. Μέχρι το Φθινόπωρο του 1993, τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος είχαν εξουθενωθεί τόσο σωματικά όσο και πνευματικά.
Περίπου τέσσερα χρόνια πέρασαν προτού το επόμενο άλμπουμ των Metallica να δημιουργηθεί. Ήταν το «Load» το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ μέχρι εκείνη τη στιγμή, με 14 τραγούδια. Προέκυψαν όμως τόσα πολλά κομμάτια κατά τη διάρκεια της παραγωγής και των εμφανίσεων, που το 1997 ακολούθησε το «ReLoad». Η περιοδεία για το «Load» ήταν φαντασμαγορική, με έντονο το επικό στοιχείο κατά τη διάρκεια των δίωρων – και - άνω παραστάσεων.
Το 1998, οι Metallica συγκεντρώνουν όλα τα «δεύτερης επιλογής» κομμάτια και κομμάτια από τις προηγούμενες Garage Days, κλείνονται στο στούντιο και δημιουργούν 11 νέα κομμάτια. Με «φρέσκο» ήχο, ηλεκτρικό και πρωτογενή, ο διπλός δίσκος «Garage Inc.» είναι μια υπενθύμιση ότι παρά την τεράστια επιτυχία, η καρδιά των Metallica είναι η μουσική.
Η απόδειξη αυτού έρχεται το 1999, όταν ο συνθέτης Μάικλ Κεϊμεν, κλείνει τη συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο, για να δώσουν μια νέα διάσταση στην κλασσική μουσική. Έχοντας ηχογραφήσει και κινηματογραφήσει τις εμφανίσεις, οι Metallica κυκλοφορούν τον διπλό δίσκο και DVD «S&M» στα τέλη του 1999.
Το καλοκαίρι του 2000 οι Metallica κάνουν ακόμη μεγαλύτερα βήματα μακριά από τις συμβατικότητες, αποδεικνύοντας ότι μπορούν να κάνουν περιοδείες χωρίς να χρειάζεται να «προωθήσουν» κάποιο δίσκο. Το Summer Sanitarium, άφησε τους πάντες άφωνους, αδημονώντας για το πότε το γκρουπ θα ξαναμπεί για ηχογραφήσεις στο στούντιο.
Η ευχάριστη αυτή αγωνία όμως, αντικαταστάθηκε από φόβο, όταν το 2001, μετά από διάφορες φήμες που είχαν κυκλοφορήσει, ο μπασίστας του γκρουπ Τζέισον Νιούστεντ, αποφασίζει να εγκαταλείψει τους Metallica. Ο περισσότερος κόσμος υπέθεσε ότι το γεγονός αυτό ήταν αρκετό για να διαλύσει τους Metallica οριστικά. Αντίθετα όμως, η αποχώρηση του Νιούστεντ, έδωσε στους Metallica νέα έμπνευση δημιουργίας και κατανόησης.
Το συγκρότημα διαπίστωσε ότι υπήρχε ακόμα πολλή δουλειά που έπρεπε να γίνει τόσο σε προσωπική βάση όσο και σε δημιουργική. Το 2001 προσπάθησαν να ανακαλύψουν διάφορες «αυθόρμητες» μεθόδους δημιουργίας, τόσο μέσα όσο και έξω από το στούντιο. Έστησαν ένα «πρωτόγονο» στούντιο στην εγκαταλελειμμένη στρατιωτική βάση Πρεζίντιο, όπου «τζαμάριζαν» όλοι μαζί και αποφάσισαν να μην βιαστούν για την εύρεση νέου μέλους για το συγκρότημα, δίνοντας προσωρινά το ρόλο του μπασίστα τον παραγωγό τους Μπομπ Ρόκ.
Στα μέσα του 2001, ο Τζέιμς Χέτφιλντ έφτασε σε ένα σημείο της ζωής του όπου αισθάνθηκε ότι η σωματική και πνευματική αποκατάσταση, η ξεκούραση και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων και προτεραιοτήτων, ήταν απαραίτητα ώστε να εξακολουθήσει όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να γίνει δημιουργικότερος. Για πολλούς μήνες, τα μέλη του συγκροτήματος έφτασαν σε υψηλά επίπεδα εσωτερικής αναζήτησης ισορροπιών τόσο αναφορικά με την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή, όσο και μεταξύ των ιδίων των μελών του συγκροτήματος. Αυτή η εσωτερική και ομαδική αναζήτηση απεικονίζεται παραστατικότατα και στο ντοκυμαντέρ «Some Kind of Monster». Όταν την ¶νοιξη του 2002 ξαναβρέθηκαν όλοι μαζί, τα αποτελέσματα ήταν πασιφανή : ανεξάρτητοι και ελεύθεροι από οποιουσδήποτε ενδογενείς και εξωγενείς εφιάλτες, δημιουργούν ένα νέο άλμπουμ : το «St.Anger».
Το Φθινόπωρο του 2002 οι Metallica αποφασίζουν να αναζητήσουν νέο μπασίστα για το γκρουπ. Μετά από μερικές οντισιόν με προσωπικές προσκλήσεις συμμετεχόντων, καταλήγουν στον τέως-Suicidal Tendencies/Ozzy Osbourne μπασίστα Ρόμπερτ Τρουχίγιο. «Ο Ρομπ έχει επιλεγεί ως ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ των Metallica, όχι σαν υπάλληλος ή αντικαταστάτης», όπως ξεκάθαρα δήλωσαν οι Metallica μετά την επιλογή του.
Με την ολοκλήρωση του «St.Anger» οι προσδοκίες του κόσμου έχουν φτάσει σε επίπεδα που ούτε οι ίδιοι οι Metallica μπορούν να πιστέψουν. Κοιτάζοντάς τους, ακούγοντας τον Λαρς, τον Τζέιμς, τον Κερκ και τον Ρόμπερτ, δίνουν την εντύπωση ότι είναι ενθουσιασμένα, παθιασμένα παιδιά, που δεν βλέπουν την ώρα να τα αφήσουν οι μεγάλοι να βγουν από το σπίτι για να κάνουν…ζαβολιές.
Οι Metallica δεν συνεχίζουν απλά μια πορεία. Έχουν προχωρήσει σε νέα επίπεδα προσωπικής και συλλογικής δημιουργίας….και αυτή είναι μια ιστορία η οποία οπωσδήποτε….ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!!.